Zakończono remont części Muzeum Narodowego, w którym mieści się wystawa „Sztuka polska XVII-XIX w”. Po kilku miesiącach przerwy od wczoraj można podziwiać niezwykłą kolekcję malarstwa polskiego.

Najbardziej znane obrazy z wrocławskiej kolekcji zaprezentowane w zupełnie nowym układzie oraz dzieła nigdy wcześniej niepokazywane – po trwającym 8 miesięcy remoncie Muzeum Narodowe we Wrocławiu udostępnia widzom wystawę stałą sztuki polskiej od XVII do XIX w. w nowej aranżacji.

W salach galerii na 2. piętrze można będzie zobaczyć najwybitniejsze dzieła z wrocławskich zbiorów m.in. Bacciarellego, Bellotta, Michałowskiego, Matejki, Rodakowskiego, Grottgera, Gottlieba, Malczewskiego, Boznańskiej, Podkowińskiego, Wyspiańskiego. Pojawią się też nowe obrazy na przykład zakupione ostatnio „Kąpiel w Prucie” Stanisława Dębickiego i „Portret Klementyny Walickiej” Josefa Grassiego czy prace wycofane z depozytów w innych muzeach na przykład „Portret Anny Jagiellonki” i „Portret Stefana Batorego” według Marcina Kobera (z Zamku Królewskiego w Warszawie) czy „Kordian w podziemiach katedry św. Jana” Leona Piccarda (z Muzeum Literatury w Warszawie).

 Wystawa ma układ chronologiczno-problemowy i pokazuje najważniejsze kierunki począwszy od klasycyzmu. W pierwszej sali wystawione zostaną najwybitniejsze dzieła z tego okresu m.in. „Wjazd Jerzego Ossolińskiego do Rzymu w roku 1663” Bernarda Bellotta i „Portret Izabeli Branickiej” pędzla Marcella Bacciarellego. Następnie zaprezentowane zostaną prace malarzy tworzących na przełomie XVIII i XIX w., dzieła romantyków z Piotrem Michałowskim i Arturem Grottgerem na czele oraz prace przedstawicieli realizmu m.in. Józefa Brandta, Wojciecha Gersona, Józefa Chełmońskiego. Płótna najsłynniejszego polskiego malarza historycznego Jana Matejki prezentowane są w różnych salach. Najbardziej wszechstronnie ukazana jest sztuka epoki Młodej Polski z końca XIX wieku i początku XX wieku z jej rozmaitymi nurtami (impresjonizm, symbolizm, wczesny ekspresjonizm) i indywidualnościami artystycznymi (Jacek Malczewski, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Witold Wojtkiewicz).

Na wystawie zdecydowanie przeważa malarstwo, a dzięki zastosowaniu nowoczesnego oświetlenia w większym niż wcześniej zakresie prezentowane są pastele i akwarele.

Ekspozycję uzupełniają rzeźba i rzemiosło artystyczne m.in. meble powstałe od XVIII do pocz. XX wieku (meble salonowe wykonane w pracowniach małopolskich, szafa elbląska, fotel gdański, krzesła zaprojektowane przez Józefa Deskura z 1903 r.), wyroby ze słynnej manufaktury porcelany w Korcu, naczynia z Fajansarni w Nieborowie. Obok staną szkła pamiątkowe i stołowe z hut polskich: w Urzeczu, Nalibokach, Cudnowie, w tym pamiątkowe pucharki i szklanice ze słynnych polskich uzdrowisk. Dopełnieniem pokazu będą zegary kaflowe z XVII i XVIII w., srebra, platery, numizmaty polskie oraz pamiątki historyczne m.in. przedmioty osobiste znanych Polaków (Adama Mickiewicza, Tadeusza Kościuszki, Macieja Rybińskiego – ostatniego Wodza Naczelnego Powstania Listopadowego).

Kuratorzy Ewa Houszka i Piotr Łukaszewicz zadbali też, by wydobyć dawne elementy architektury sal, gdzie pokazywana jest wystawa: „Przed wojną w gmachu muzeum mieściła się Rejencja czyli Zarząd Prowincji Śląskiej, a w pomieszczeniach obecnej galerii sztuki polskiej mieszkał prezydent Rejencji. Z tamtych czasów zachowało się trochę detali architektonicznych, które chcieliśmy wyeksponować”.

Historia kolekcji

Wystawa polskiego malarstwa była jedną z trzech stałych galerii otwartego w 1948 roku pierwszego polskiego muzeum we Wrocławiu (dzisiejsze Muzeum Narodowe). Na początku pełniła bardzo ważną funkcję – integracji nowych mieszkańców z obcym im duchowo miastem. Ówczesną ekspozycję tworzyły najwybitniejsze dzieła wybrane spośród około 300 zabytków malarstwa i rzeźby przekazanych w 1946 roku ze zbiorów muzeów lwowskich: z Galerii Narodowej miasta Lwowa, Muzeum Narodowego im. Króla Jana III i Muzeum im. Książąt Lubomirskich. Później włączono dzieła pozyskane w 1946 r. z muzeów Kijowa: Muzeum Sztuki Zachodniej, Muzeum Sztuki Rosyjskiej i Muzeum Sztuki Ukraińskiej.

„Przekazany do Wrocławia zespół sztuki polskiej był tylko niewielką częścią kolekcji lwowskich (1/9), ale był reprezentatywny – wyjaśnia Mariusz Hermansdorfer, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Zawierał zarówno dzieła twórców działających w Małopolsce Wschodniej, jak i prace artystów z innych ośrodków. Ich dobór znakomicie świadczył o znaczeniu i charakterze zasobów muzealnych Lwowa, o kulturze miasta otwartego na najwyższe wartości.”

Po wojnie kolekcja sztuki polskiej XVII-XIX wieku powiększała się dzięki zakupom. Wówczas do zbiorów trafiły m.in. dzieła Jana Chrzciciela Lampiego, Michałowskiego, Gersona, wybitne przykłady sztuki modernizmu – portrety Wyspiańskiego i Boznańskiej, martwe natury i pejzaże Ślewińskiego, dwie kompozycje Wojtkiewicza. W czasie ostatnich dwudziestu lat niewiele było zakupów, ale udało się pozyskać obraz Aleksandra Gierymskiego „Chłopiec w słońcu”, który uważano za zaginiony w czasie II wojny światowej. Najnowsze nabytki to dzieła Stattlera i Grassiego.

Wystawie towarzyszy katalog Ewy Houszki i Piotra Łukaszewicza „Malarstwo polskie od baroku do modernizmu”.

Źródło: www.mnwr.art.pl